ΤΟ "ΠΤΩΜΑ" ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ, ΩΣ "ΧΡΗΣΙΜΟ" ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΑΛΛΟΘΙ...

Ρωτάς, πότε πέθανε ο Απόστολος Χατζηχρήστος και σε δυο λεπτά έχεις την απάντηση...
Και όχι μόνο!! Θα σου πουν την αιτία θανάτου, ακόμα και τους λόγους που τον ώθησαν σ' αυτήν! Ρωτάς κάτι, που σχετίζεται με την χρονολογία κάποιου τραγουδιού και πριν προλάβεις να ολοκληρώσεις την σύνταξη της ερώτησης, σούρχεται η ακριβής ημερομηνία, ο συνθέτης, ο τραγουδιστής, οι μπουζουξήδες, ο κιθαρίστας και η εταιρεία της φωνογράφησης. Και φυσικά θα μάθεις και την άλλη πλευρά του δίσκου θες δεν θες!!!..
Απο τραγούδια, άλλο τίποτα! Ο σκληρός τους δίσκος, έχει χιλιάδες αποθηκευμένα! Τόσα πολλά, που είναι αδύνατον ν' ακουστούν, σε διάρκεια μιας ζωής...
Ποτέ άλλωτε το ρεμπέτικο τραγούδι δεν είχε τέτοια φιλολογία. Τόσες γνώσεις συσσωρευμένες. Τόσα ντοκουμέντα. Τόση ακρίβεια στη λεπτομέρεια. Tόσους ρεμπετολόγους μικρούς και μεγάλους! Οι μεγάλοι ρεμπετολόγοι βέβαια, αυτή τη στιγμή, δεν ανήκουν στο θέμα, που τώρα μ' απασχολεί. Το ότι βγάζουν τον "επιούσιο", τους "απαλλάσει" προς το παρόν. Οι μικροί όμως, (ρεμπετογνώστες και "μύστες" του διαδίκτυου, που διαθέτουν πολύ απ' τον χρόνο τους, που τυγχάνει να είναι και παίκτες κάποιου μουσικού οργάνου, ακόμα και τραγουδιστές "άνευ χαρτοφυλακείου") είναι το θέμα που αυτή τη στιγμή με κεντρίζει. Θα μου πείτε γιατί όμως;;; Ίσως μου είναι λίγο δύσκολο να το πω τώρα, μάλλον θα το καταλάβετε πιο κάτω...
Πριν τρία χρόνια ήρθα σ'επαφή με παιδιά του ίντερνετ στην ταβέρνα που δούλευα.
Άκουσα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα, γνώσεις με το "τσουβάλι", μουσική κατάρτιση που θα την ζήλευαν ακόμα και τα ωδεία και υλικό κουβέντας για πολλά "Πλατωνικά συμπόσια". Είπα απο μέσα μου.. "εδώ είμαστε"! Έχω να κάνω μ' ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντικείμενό τους, σίγουρα θάναι καλοί μουσικοί, καλοί τραγουδιστές, με δίψα για μάθηση και με έντονη την επικοινωνιακή ανάγκη. Και κάνω το λάθος της ζωής μου. ΑΓΟΡΑΖΩ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ! Διαδικτυακό παιδί και εγώ λοιπόν, πέφτω με τα μούτρα στα ποστ, στις κουβέντες, στις κόντρες και στις ιντερνετικές φιλίες.
Κάποια στιγμή, θα γινόταν μια μάζωξη που την περίμενα πως και πως!
Απ' όλα τα μέρη της Ελλάδος, ακόμα και απο ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό. Εκεί θα έβλεπα την πραγματική εικόνα. Και φυσικά την είδα! Και την περιγράφω!...
Μπουζούκια πολλά, να χορταίνει το μάτι σου, κιθάρες, κρουστά,ακορντεόν, γέμισε ο τόπος! Και το πανδαιμόνιο αρχίζει. Όλοι μαζί τραγουδάμε, όλοι μαζί χορεύουμε, όλοι μαζί παίζουμε! Οι πενιές ασύνδετες, ασυγκρότητες, ασυντόνιστες, το "κακοφωνίξ" διαρκές και το γενικό άκουσμα,-- αυτό το τελικό που συνελάμβανε το αυτί,-- ήταν μια χορωδιακή μονοφωνική ηχορύπανση, αδύνατον να περιγραφεί.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση, η αντίφαση ή και αντίθεση μεταξύ της "βαθύπλουτης" και --φιλολογικού χαρακτήρα--κατάρτισης και σ' αυτό που λέγεται..το "δια ταύτα"!
Θυμάμαι απ' την πολύ μικρή παιδική μου ηλικία, ότι τα πικάπ που έπαιζαν συνδεδεμένα με το ράδιο,είχαν πολύ... μικρό ρεπερτόριο. Καμμιά πενηνταριά δισκάκια, αναλογούσαν σε όσα έτυχε να δω, μαζί με τα νησιώτικα και δημοτικά. Ο κοσμάκης με περιορισμένο ρεπερτόριο δισκοθήκης μεν αλλά με γνώση απο στόμα σε στόμα δε, διασκέδαζε και γλεντούσε φυσικότατα, ξέροντας πως να τραγουδά και πως να χορεύει. Η καλλιφωνία ήταν συχνότατο φαινόμενο, ήταν παρέες χωρίς όργανα, αλλά με πλήρη αίσθηση του τι λένε και πως!! Σε σχέση με μας σήμερα, σ' αυτό που ονομάζουμε πληροφορία, ήταν έτη φωτός πίσω!! Γνώριζαν τους βασικούς μεγάλους μας συνθέτες και λίγα βασικά τραγουδάκια απ' τον καθένα. Ο τρόπος όμως που τα έλεγαν, ο σεβασμός στον χορευτή, το όλο γλέντι που θύμιζε τελετουργία, με κάνει να νοιώθω ότι τότε είχα να κάνω με ανθρώπους που είχαν βαθύτατη γνώση πάνω σ' ένα --ταλαιπωρημένο σήμερα--αντικείμενο, χωρίς "εγκυκλοπαίδειες", χωρίς αναλύσεις επι αναλύσεων και χωρίς φυσικά το σημερινό και γεμάτο ΕΠΑΡΣΗ μικρόβιο της παντογνωσίας. Επανερχόμενος στη σημερινή λυπηρή πραγματικότητα, διαπιστώνω ότι ο μεγάλος ΑΓΝΩΣΤΟΣ είναι το ρεμπέτικο τραγούδι! Και ειδικά στον κόσμο που αυταπατάται ότι το ξέρει! Προς τι όμως αυτή η επιμονή;; Αυτός ο ζήλος για διαρκή και προστιθέμενη--εγκεφαλικού είδους--κατάρτιση;; Προς τι αυτή η δήλωση του παρόντος πίσω απο ένα άχαρο υπολογιστή;; Αν το λαικό μας τραγούδι θα μπορούσε να το μάθει κάποιος εγκεφαλικά, θα το διάβαζε "παπαγαλία" και θα το περνούσε με άρριστη βαθμολογία έχοντας όλο το δικαίωμα να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι!... Έλα όμως που δεν είναι έτσι! Η γνώση του ρεμπέτικου ή και οποιασδήποτε λαικής μουσικής αν δεν "μετακομίσει" απ' τον "σκληρό" του εγκεφάλου στον "σκληρό" της καρδιάς, θα παραμείνει μια στείρα κατάρτιση, χωρίς ουσία και χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα αν με ρωτήσετε το γιατί σήμερα συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν και προς τι αυτή η επιδιωκόμενη ψευδαίσθηση της παντογνωσίας, ειλικρινά δεν έχω να δώσω απάντηση. Άλλωστε δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε μουσικολόγος και φυσικά ούτε ρεμπετολόγος. Στο λυπηρό αυτό συμπέρασμα, μ'έφερε ο τρόπος που αισθάνομαι περισσότερο τα πράγματα και που με αναγκάζει να τα παρατηρώ. Ίσως ο τίτλος,--που αυθόρμητα έβαλα-- να εξηγεί κάτι απ' το γιατί...
Μετά σεβασμού
Άλκης Μαύρος